چـرا جـانِ صــدا کــردن نـداری            چـرا حـالِ دعــا کــردن نــداری
تـو مـردِ خـیـبـری بــاور نــدارم            تــوانِ پــلـک وا کــردن نــداری

چه می‌شد سایه‌ات بر خانه می‌ماند            چه می‌شد شمع این پروانه می‌ماند
به من بر می‌خورَد اینطور هستی            سرت ای‌کاش رویِ شانه می‌ماند

زِ چـشـم بـی‌ قـرارم سـو گـرفـتی            به فکرم هستی؟ از من رو گرفتی
سـرت را بــاز کـرده تــیــغ امــا            چـرا یک دست بر پهـلـو گرفـتی

تـمـامِ روضـه‌ هـایـم را شـمـردی            شـمـردی و مـرا گــودال بُــردی
سـپـردی زینبت را بر حـسـین و            حـسینت را به عـبـاست سـپـردی

به من گفتی دلت جانکاهِ زخم است            که با هر ضربه با هر آه زخم است
به من گفتی که عصری رویِ دستت            هزار و نهصد و پنجاه زخم است

مـرا بـا شـش بـرادر مـی‌گـذاری            ولـی با زخـم خـنجـر می‌گـذاری
کـنـارِ مـحـسـن خـود مـی‌روی و            مـرا بـا داغِ اصـغــر مـی‌گـذاری